Ik heb kanker, ja dus?

Martin: “Ik werkte in de thuiszorg en was echt nooit ziek. Ik was al 40 jaar niet bij de huisarts geweest. Tot 28 juni 2023. Ik had al een tijdje slikproblemen, maar stronteigenwijs als ik ben dacht ik dat dat wel weg zou gaan. Tot het op een dag echt niet meer ging, ik had al dagen niet gegeten en kon nu zelfs mijn drinken niet meer binnen houden omdat ik niet kon slikken. Ik heb de spoedarts gebeld en daar ging ik dan, in een ambulance. Met verbaasde ambulancebroeders, want die kwam ik in mijn werk regelmatig tegen. Nu was ik de patiënt.

In het ziekenhuis kwam na een paar uur de uitslag: slokdarmkanker.”

In de molen

Martin kwam in de molen terecht. Eerst sterkte hij een paar dagen aan in het ziekenhuis. Een paar weken amper eten had hem verzwakt. Vanuit HMC Westeinde is hij naar HMC Antoniushoeve gebracht. Na een scan startte daar zijn behandeltraject.

Martin: “Vijf weken lang kreeg ik één dag per week chemo en vijf dagen in de week ging ik naar HollandPTC in Delft, voor bestraling met protonentherapie. Je komt echt in een achtbaan terecht, taxi’s regelen en een heel schema aan behandelingen.”

Warm en huiselijk

“HollandPTC was echt zo fijn. Ik zeg altijd: daar werkt geen personeel, daar werken mensen. Al bij de tweede keer dat ik er kwam kenden ze me bij naam. Nooit gehaast, altijd alle tijd voor je. Zowel bij de balie als tijdens de behandeling. Het is geen witte steriele plek met een kille wachtkamer, het is warm en huiselijk. Mensen gaan een gesprek met je aan en er staat altijd fruit, koffie, thee en soep.

Dokter Niels had in Groningen gestudeerd, daar kom ik vandaan dus dat schepte een band. Vanuit mijn eigen ervaring in de zorg weet ik dat als je een klein dingetje extra doet, dat zoveel betekent. Dat doen ze hier ook.  Zo was ik eens te vroeg, omdat de taxi veel te vroeg voor mijn deur stond. Het centrum was nog niet eens open, maar de schoonmaker heette me van harte welkom en pakte koffie voor me. Zo fijn!”

Het vervolg

“Toen ik werd behandeld liep er een studie. Als de chemo en de bestraling samen goed aansloegen, hoefde ik niet geopereerd te worden. Ik zou eraan mee kunnen doen, maar mijn vorm van kanker was vrij agressief. Het moest er toch uit. In een flinke operatie van vijf uur in LUMC is mijn slokdarm verwijderd en is mijn maag opgetrokken naar boven. Ik heb nu een zogenaamde buismaag. Na de operatie moest ik voorzichtig opstarten met eten en een slikproef doen. Dat ging gelukkig goed. Ik kan inmiddels weer alles eten, maar in kleinere hoeveelheden. Daar is prima me te leven. Ik heb van alle behandelingen, zelfs van de chemo, totaal geen bijwerkingen gehad.”

Alsnog uitzaaiingen

Martin krijgt elke drie maanden een scan ter controle. Tijdens de tweede controlescan na alle behandelingen, in mei vorig jaar, zagen de artsen alsnog plekjes in zijn lichaam. In zijn bijnier en op andere plekken. Uitzaaiingen. Of die er al eerder, niet zichtbaar, zaten is niet duidelijk. De artsen geven hem een paar maanden te leven en stellen voor om toch een agressieve chemo te starten, om zijn leven met een maand of 2-3 te rekken.

Martin: “Mijn lichaam was op dat moment sterk genoeg, dus dat advies heb ik opgevolgd. En met succes, die chemo sloeg gigantisch aan. Ik had wederom geen bijwerkingen, op een beetje tintelingen (neuropathie) aan mijn voetzolen en vingers na. Bij een controlescan waren de uitzaaiingen al voor de helft kleiner. Een paar lijken er zelfs verdwenen. De laatste controle was zelfs nóg wat beter.”

Ik neem het ervan

“Ik ben bijna 66, ik werk niet meer en neem het ervan in het leven. Ik woon op Scheveningen, op een paar minuten lopen van het strand en een heerlijk park. Op het strand hier kom ik de hele wereld tegen, van Chinezen tot Amerikanen. Ik heb geen bucketlist om de Kilimanjaro of de Chinese muur te zien. Ik ben tevreden met wat ik heb en wat ik kan doen.

Soms speel ik Secret Santa, dan verras ik bijvoorbeeld een pleeggezin met een dagje uit. Daar krijg ik dan zulke mooie tekeningen voor terug van de kinderen. Daar doe je het toch voor? Of houd ik mijn pinpas stiekem voor het apparaat als een moeder kleding wil afrekenen voor haar zoon. Ik geniet daar zo van!

Toen ik een sonde had en buiten in de stad liep, zag ik een jongetje steeds naar me kijken. Dat slangetje uit mijn neus valt toch op. De moeder zag haar zoon naar me kijken en vroeg hem niks te zeggen. Uiteraard vroeg het ventje me toch wat ik had. Ik zei tegen hem: “ik studeer voor olifant”. Dat koppie, heerlijk!

Ik geniet echt volop van het leven. Ik heb kanker, ja, dus?